نوزاد شاعر كه خودش خداي كلمات ادبي و لحن خوش و بيان زيباست به من تو يكي از پستها يادآوري كرده بود كه مگه قرار نبود وبلاگم رو نوشته هاي خودم تشكيل بده.(خب بيراه هم نميگه اصلاً وبلاگ ساختن رو كه با هم شروع كرديم سر همين مطلب بود.)

راستش امروز با خودش هم صحبت كردم و گفتم كه متأسفانه من نوشته هاي ادبي بلد نيستم بنويسم،اصلاً واقعيتش اينه كه در سالهاي مدرسه هم از زنگ انشاء بدم ميومد،خيلي از مواقع انشاءها رو مامانم برام مي نوشت ;-) ، نوشته هاي خودم هم مطمئناً بي ادبي نيستند ولي ناچارم يا چيزهايي كه مي بينم و احساس مي كنم رو بنويسم يا اينكه گريزي بزنم به نوشته هاي ديگران و با اقتباس از حرفهاي اونها متني رو بنويسم كه توش تراوشات ذهني خودم هم گنجانده شده باشه.

البته براي اين كار دوستان هم كمكم مي كنند و گاهي نوشته هايي به من ايميل مي كنند كه چون خوشم مياد يا باعث ميشه به فكر فرو بروم ، سعي مي كنم تو پستهايي كه ميذارم ارائه بدم. اميدوارم مورد قبول باشه ;)