اولي - گوش كن ، خيلي داری تند ميري يه كم آرومتر. همه جي رو كه نميشه با عجله جمع كرد.

آرامش هم خوب چيزيه مخصوصاً تو حرف زدن. من دوست دارم با تو بيشتر ، حرف بزنم، اينطوري هم تو از من بیشتر چیزی میفهمی هم من احساس خوشایندی پيدا مي كنم. اين همه هم صندليت رو اون دور دورا نذار ! بيا يه كم جلوتر صداي همديگر رو بهتر بشنويم.
دومي - نه! ببين اينطوریا هم كه تو ميگي نيست. آخه مگه تو اين دنياي مافوق سرعت وقت اضافه ای هم دارم كه بخوام آروم هم حرف بزنم و در مورد همه چيز كامل توضيح بدهم؟واضحه كه نبايد وقت رو تلف كرد شما آدمهايي كه دوست داريد همه چيز رو با آرامش و حوصله زياد توضيح بدين، حوصله من رو سر مي برين. بهتره شما بجنبين.من که نباید به خاطر شما سرعتم رو كم كنم. زياد حرف زدن فقط الكي از آدم انرژي مي گيره. حتي همين روبوسي موقع ديدن همديگه، دست دادن هم به نظرم زياديه.
مثلا همین تو، انقدر به من نچسب. يه كم برو عقب تر، خوشم نمياد.
آخري - من كجا به تو چسبيدم؟ خيلي آدم يخي هستي و هیچی از محبت حالیت نیست. اين كارهايي رو كه تو میگی بده، همه براي اینه که آدم بتونه بگه که یکی رو دوست داره.
ما با هم و واسه ی هم زندگي مي كنيم. نباید همدیگه رو دوست داشته باشیم؟ فقط یه ذره؟
دو تا انگشت شست و نشانه ات رو بچسبون به هم. همونقدر!

پ.ن. با تشكر از نوزاد شاعر