| Permalink |
مادر بزرگ
پنجره ام را باز می کند
صبح بخیر!
و سیب هایش روی میزم می گذارد
شاخه ای که برگ ها را زرد نمی خواهد
این گوشه آخر چقدر کز می کنی
که جهان در گوشه ی دیگر تمام شود پا شو!
روی بالکن ایستاده ام
در جوانی های خودم چشم می اندازم
که هنوز از کنار ِ بزرگِ تو رد می شود
و بر خرابه های این روزها روی بالکن ایستاده ست
تا زمین در گوشه ی دیگر تمام شود
گاهی سیب نگاهم لای شاخه ها می تکاند
گاهی مادر بزرگ به پیرمردی که جوان است می اندیشد
گاهی سیب های زرد پاییز را انکار می کنند
گاهی مادر بزرگ ...
گاهی سیب...
دیشب خواب دیدم
شبیه ی زندگی کردنم
مُردم!
.... می دونی؛ وقتی هر موقع اسمش می یاد اشکام شر شر می ریزن؛ یاد خودمو تو می افتم که اون همه یک بند اشک ریختیم.
بقیه هم می تونن مسخرمون کنن.
ولی من الان بازم دارم گریه می کنم...
خوبه که بیست روز دیگه سالگرده و می تونیم یه دلی از عزا در بیاریم...