خوش به حالشون ،
دلشون پاكه،
اعتقاداتشون سر جاشه،
و همه خانواده رو هم با همين ايمانشون حمايت مي كنن،
مادربزرگها رو ميگم،
اون آبا بود كه هميشه حرفاش درست از آب در ميومد،
اين هم مامان بزرگه كه بي اينكه بهش چيزي رو بگي
خودش احساس مي كنه و به سبك خودش كارها رو راه ميندازه
ولي دريغ كه ماها قدرشون رو نميدونيم،
وقتي هستن، با اين ادعا كه ماها نسل تحصيل كرده، و مدرن هستيم و
از همه چي سر در مياريم، به حرفاشون اهميتي نميديم
مريضي شون يا خواسته هاشون اذيتمون مي كنه و حوصله شون رو نداريم
ولي وقتي ميرن...تازه مي فهميم كه چي بودن و چي داشتيم!
از وقتي كه آبا رفت، ياد گرفتم كه لازم نيست به پيرها همه چيز رو توضيح دقيق داد
منظورم اين نيست كه بهشون چيزي نگي،
منظورم مواردي است كه باعث ناراحتي شون ميشه،
وقتي ميخوان كاري رو انجام بديم
چرا بايد بهشون بگيم كه نه! اين كار به درد نميخوره
به قول معروف همين كه بهشون بگيم باشه
باعث دلخوشيشون ميشه و براشون كافيه،
مگه چند وقته ديگه پيشمون هستن كه بخواهيم تو اين مدت هم
الكي وقتمون رو باهاشون به كل كل كردن بگذرونيم،
وقتي كه نه ما زير بار ميريم و نه اونا از حرفشون برمي گردن
حيف...
از ما كه گذشت،
شما قدر بزرگتراتون رو بدونيد!